Uitgevlogen
Als eerste is Vienna opgehaald, op de dag voordat de pups acht weken werden. Drie dagen later ging Roma met haar nieuwe baasjes mee, vier dagen later Paris en vijf dagen later Orlando. Dus
we hadden geleidelijk aan kunnen wennen aan afscheid nemen. Het gekke was dat alleen Roma een beetje had zitten huilen nadat haar zusje weg was. Yoline leek er helemaal geen erg in te hebben.
Terwijl ze er toch constant met haar neus bovenop zat. Want tot op de laatste dag mochten de pups bij haar drinken. Eigenlijk was het geen gezicht, die grote lummels die – zelf liggend op de
grond - aan haar tepels lurkten, terwijl Yoline geduldig stond te wachten totdat ze klaar waren. Maar aan de andere kant ook wel heel schattig om te zien, hoeveel engelengeduld ze met hen had. In
al die weken is het maar één keer gebeurd dat ze een pupje blijkbaar op haar kop gaf. Die ging toen onbedaarlijk zitten huilen en gillen. Toen Yoline in een bench ging liggen, ging het pupje mee.
Maar het durfde toch niet al te vlakbij te komen en begon zich in allerlei deemoedige houdingen te wringen, net zolang tot ze wist dat mama haar vergeven had. Hoewel ik er dichtbij zat, weet ik
niet wat er precies is gebeurd, maar Yolines ‘straf’ had indruk gemaakt.
In de laatste weken werden de pups natuurlijk steeds stoutmoediger. Paris was de eerste die, zeven weken oud, zijn moeder op een bijna volwassen manier steeds uitdaagde om te komen spelen. Met
blaffen, pootje heffen, spelbuigingen. En Yoline ging er maar al te graag op in. Het was echt heel leuk om te zien hoe die twee met elkaar omgingen. Regelmatig vergrootten we de ruimte van de
puppyren, legden slaapzakken op de grond zodat de pups niet konden uitglijden en lieten hen lekker spelen. De eerste keren dat Yoline dan met een van de andere pups wilde spelen, met haar poot
hen aantikte, op allerlei tonen binnensmonds aan het brommelen was, hadden die iets van “Hè, wat gebeurt er nu? Wat doet mijn moeder raar”. Het zou nog een tijdje duren voordat zij het begrepen
en ook op die manier gingen spelen. Het was zo mooi om te zien hoeveel plezier Yoline met die pups had. Je hoort toch vaak genoeg dat teven na enkele weken hun pups wel zat zijn, maar Yoline leek
hen tot op de laatste dag te beschouwen als een welkome aanvulling in haar leven. Bijna als een cadeau: hoera, ik heb vier speelkameraadjes gekregen! Het was bijna aandoenlijk wat ze deed om de
pups aan het spelen te krijgen. Ze ging ook op een puppymanier spelen, precies zoals de pups deden. Een handdoek of een kleedje of zelfs een hele slaapzak oppakken en daarmee uitnodigend heen en
weer slingerend voor de pups bewegen, totdat ze meededen. Of meedoen aan een soort verstoppertje, om de stoelen heen. Of uitnodigend op haar rug liggen rollen met een speeltje in haar bek: kom
dan, pak me dan!
In de tussentijd benutten we de laatste week om, tussen de regen- en hagelbuien door, naar buiten te gaan. Een voor een op de arm naar de hoek van de straat om auto’s voorbij te horen/zien
rijden. Een stukje zelf te lopen op de stoep aan een riempje. Even stoppen bij de eendjes in de sloot om die te zien zwemmen en horen snateren. Met zijn allen in de auto naar Hilversum naar KC
Gooi en Eemland om daar geknuffeld te worden door mijn medecursisten tijdens de après-les. Ze mochten er zelfs even spelen op het trainingsveld. Nou, dat was wat, met zijn allen rennen op een
grasveld! Als de Doedag volgend jaar weer doorgaat en bij Gooi- en Eemland wordt gehouden, is dat voor deze pups alvast bekend terrein. We gingen ook met z’n allen in de auto naar mijn ouders, op
visite bij ‘opa en oma’. En zo schoten de dagen voorbij en was het voordat we het wisten tijd afscheid te nemen van de eerste van het kwartetje.
Paris is een Gooise hond geworden en heet nu Falco. Vienna leert als Teuntje Algemeen Beschaafd Honds communiceren. Roma krijgt een Drenths dialect en heeft ook een Drenthse naam gekregen (Silke)
en Orlando leert Duits blaffen.
Yoline leek niet eens in de gaten te hebben dat haar kwartet was gereduceerd tot een trio, een duo en tot slot een solo-pupje. Eigenlijk viel me dat een beetje van haar tegen. Ze was al die tijd
zo’n zorgzame moeder geweest. Maar ze speelde dat het een lieve lust was met de pups die overbleven en tot slot alleen met Orlando. Die arme Orlando, die begreep er niets van dat zijn broer en
zusjes weg waren. Overdag waren wij er natuurlijk. Maar midden in de nacht werd ik wakker van zijn gehuil. Hij had zeker moeten plassen, want toen ik hem optilde, was hij drijfnat. Hij was zo
zielig. Dus zijn we gezellig erbij blijven slapen, Yoline in de puppyren, ik op de bank. En de volgende dag was het nog lang gezellig totdat… hij wegreed. Waar Yoline bij was, snel alles
opgeruimd en afgesopt. Kleedjes, knuffels en kussens naar de wasmachine. Niets meer te zien, het was net alsof het nooit was gebeurd. Maar die arme Yolientje begreep er niets van. Ze heeft de
hele middag gehuild, met haar neus in de lucht gesnuffeld en door het huis gerend om de pups te zoeken. Het was zo zielig. Hoewel ik er best moeite mee had dat de pups weggingen en ook bij het
afscheid wel een brokje in mijn keel voelde, had ik me toch sterk gehouden. Maar nu heb ik ongegeneerd mee zitten huilen. Ook ’s nachts werden we wakker door haar gehuil en het rennen door de
kamers. Het heeft nog zeker vier dagen geduurd voordat ze eraan begon te wennen dat de pups er niet meer waren. De enige die redelijk opgelucht was dat die druktemakers weg waren, was Xanta. Dus
X&Y gingen lekker met elkaar spelen en als vanouds met z’n tweeën op hun rug liggen rollen.
Het is Ge-wel-dig geweest om mee te maken. Te zien hoe die kleine dingetjes worden geboren, hoe ze blind en doof zich toch piepend een weg vooruit banen op zoek naar eten. Hoe je hond van de ene op de andere minuut een geboren moeder blijkt te zijn, hoe alle instincten die van nature aanwezig zijn, er in volle hevigheid uitkomen. Hoe de toch al goede band met Yoline nog versterkte, hoeveel vertrouwen ze in mij (en de rest van de familie) had. Hoe ze zichzelf en elkaar ontdekten toen hun oogjes en oortjes opengingen, hoe ze omgingen met alle nieuwe dingen die ze hoorden, zagen en voelden. Bijvoorbeeld toen ik ineens met een zware stem ging spreken, of rare geluiden ging maken, of met mijn tong ging klakken. Je zag ze een fractie van een seconde nadenken en tot de conclusie komen ‘hee, jij doet het, het is leuk!!!’ en me dan met z’n vieren tegelijk bespringen om me te bedelven. Hoeveel vertrouwen ze in ons hadden. Hoe ze kennismaakten met pap van een bordje, met vlees en brokjes. Hoe slim ze waren en al snel ontdekten dat ze het ienieminie stukje frolic niet kregen als ze tegen de puppyren opsprongen maar wel als ze netjes gingen zitten. Of, je kunt het je nu niet voorstellen, wel het voor hun doen grote hondenkoekje in hun bek namen om op te sabbelen maar nog niet doorhadden dat je het kon eten. Nog eens uitspugen, eraan ruiken en weer oppakken. Pas toen ik het in kleinere stukjes had gebroken, kregen ze het door. O, dát is lekker! Ik hoefde dat natuurlijk niet een tweede keer voor te doen.
Hoe moeilijk voor ons ook het afscheid is, het is mooi te zien hoe blij de nieuwe eigenaren met hun pupjes zijn. De pups voelen zich daar direct thuis, groeien als kool, zijn lekker ondeugend, slapen al aardig door ’s nachts, kennen al heel wat commando’s, gaan goed om met huisgenoten als (klein)kinderen, katten en een oud kooikerhondje en worden vooral ook als heel vrij en lief omschreven.