De geboorte
Daar zijn ze dan, onze pups ‘uit het groene Gein’, geboren tussen kwart voor twee en half vier vanmiddag, op 2 september, de 62e dag van Yolines dracht. Twee teefjes en twee
reutjes.
Van rechts naar links het reutje dat als eerst werd geboren, de reu die het kwartet compleet maakte, het teefje dat als tweede werd geboren en pup nummer drie, ook een
teefje.
Ik vind het echt een wonder. Net geboren, nog piepklein en al vastberaden ergens eten vandaan te halen. Het piept, het kruipt, kwispelt zelfs, buitelt over elkaar heen, ‘vecht’ om de beste tepel.
Ze doen niets anders dan drinken, drinken, drinken. Alsof ze met een zuignapje aan Yoline vastzitten.
Vanmiddag ging de bel (mijn ouders). Yoline dacht ‘ha, visite’ sprong op en rende naar beneden (waar ze van blijdschap rondjes over de stoep ging rennen. De arme pups hingen nog aan de tepel,
maar zagen hun voedselbron ineens verdwijnen.
Alleen net kwam ze naar beneden, omdat ze geluiden hoorde die op eten wezen. Maar verder ligt ze alleen maar in die werpkist, poetsend dat het een lieve lust is. De pups rollen ondersteboven door
de werpkist omdat mama telkens vindt dat ze een grote wasbeurt nodig hebben.
De geboorte ging super.
Gisteravond laat was haar temperatuur gezakt en werd ze onrustig. Draaien, graven, woelen, van bench naar bench. Gelukkig koos ze ervoor te overnachten in onze slaapkamer, aan mijn kant van het
bed, zodat ik toch nog wat slaap kon meepikken. Was wel prettig, na twee gebroken nachten omdat ze diarree had en moest braken. Voor de zekerheid nog naar de dierenkliniek geweest, gisteren, maar
alles was goed, dus we kregen pilletjes mee tegen de diarree en konden verder gewoon afwachten. Vanochtend kwart voor zes werd ze wakker. Was helemaal onrustig, hopte van bench naar bench, van
kussen naar bank. Totdat ze het luchtbed in de kraamkamer ontdekte: dat was een lekker groot hondenkussen! Hebben vanochtend gezellig samen op de bank gelegen, op het luchtbed. Niet op het laken
natuurlijk dat ik voor haar erop had neergelegd, maar gewoon op de slaapzak. Om een uur of tien begon ze te bibberen en zag ik rillingen door haar lichaam trekken. Ze schoof een beetje op en
begon de slaapzak te likken: ze had al vruchtwater verloren. Later werd dat een grotere plas. Was heel onrustig. Om een uur of twaalf mailde Margo dat ik toch wel wist dat het nog een lange tijd
kon duren? Ja, mailde ik terug, dat weet ik. Volgens de info kan de ontsluitingsfase zes tot twaalf uur duren en dan pas begint de persfase. Ik had mijn hulptroepen (mijn moeder, die uit
Callantsoog moest komen) nog niet gebeld. Tijd genoeg. Ik rekende op een lange nacht.
Terwijl Yoline lekker stil in de bench lag te slapen, dacht ik, keek ik in dezelfde
kamer anderhalve meter verderop ondertussen op Margo’s site naar bevallingsfoto’s en verhalen om mij voor te bereiden. Op een gegeven moment ging ik op mijn knieën voor de bench liggen. ‘Gaat het
goed meisje’? Ik schrok me wild. Daar lag Yoline met een pup voor haar neus. Ik had niets gehoord, geen zuchtje, geen gekerm, geen gegraaf, niets. Ik dacht echt dat het pupje dood was, pakte het
snel op, gilde naar mijn man beneden, maar het was warm, bewoog. Helemaal zelf had Yolientje de pup uit de vliezen geholpen, navelstreng doorgebeten, schoongelikt. Snel de pup, een reutje met een
‘croissant’ op zijn rug, in de werpkist gelegd, Yoline erbij gelokt. En toen ging alles supersnel. Af en toe zag je een rilling en voordat je het wist, lag ze nieuwe vliezen door te bijten.
Alleen bij de laatste ging het wat langzamer. Die lag in een stuit. Terwijl alleen zijn achterpootjes nog naar buiten staken, begon ze al aan het vlies te trekken. Ik was bang dat hij zou
stikken, want hij kwam niet verder naar buiten. En ze perste niet echt krachtig meer. Dus geprobeerd hem er een beetje uit te helpen. Half vier was alles achter de rug. Ik kan wel zeggen dat ze
een modelmoeder is. Ongelooflijk dat een hond bij haar eerste nest weet wat ze moet doen. En dan die pupjes. Die roze voetjes, die roze neusjes, die mini-keuteltjes (net een hagelslagje), de
vastberadenheid om eten te vinden.
Bekend nieuws natuurlijk voor iedereen die al eerder een nest heeft gehad, maar voor mij echt nog een wonder. Inmiddels zijn we ongeveer zeven uur
na de geboorte van de eerste en vijf uur na de laatste, en ligt het span uit te buiken onder de warmtelamp. Eindelijk heeft het blijkbaar genoeg gedronken.
De gewichten waren goed: de eerste was 273 gram, de tweede 225, de derde 200 en de vierde 265.