De eerste week
‘Meneertje croissantje’, ‘meneer Balletje’, ‘juffrouw Pony’, en ‘Yoline junior’, zoals ik hen voorlopig nog even noem, doen het goed. De twee jongens zijn echte kereltjes. Als een soort pitbulls werpen ze zich op een tepel en schudden hun kopje alle kanten op, ondertussen met hun pootjes maaiend. De dames doen het wat bezadigder, die kunnen rustig sabbelend op de tepel in slaap vallen. Vandaag had Yoline het wel een beetje gezien. Te warm, te weinig actie, misschien gewenning. Diverse malen sprong ze de werpkist uit om ergens anders te gaan liggen. Of er nou een paar aan haar tepels hingen op dat moment of niet. Ook het buitenlopen ging al iets langer, zonder dat ze meteen naar huis wilde.
Met de gewichten gaat het prima. Eén teefje groeit langzaam maar gestaag, de andere drie gaan harder. Het teefje met het laagste geboortegewicht (200 gram) woog net al 340. Nog zo’n zestig te
gaan en ze heeft het gewicht al verdubbeld. De jongens zijn steviger drinkers, die zitten al ver over de 400 gram. 160 gram aangekomen! En ik vind het onvoorstelbaar. Ze zijn nog maar vier dagen
geleden geboren, maar je ziet ze met de dag groeien en ‘echtere hondjes’ worden. In plaats van zich alleen met de voorpoten voort te trekken, kruipen ze nu ook met de achterpootjes. Nemen af en
toe zelfs sprongetjes. Eentje wilde zich al achter de oren krabben. Ze gapen en maken inmiddels gillende caviageluiden wanneer ze geplet dreigen te worden.
En Xanta? Toen ze donderdagmiddag nietsvermoedend in de kamer binnenkwam waar ze gewend was te slapen, schrok ze van alle geurtjes en vreemde dingen na de bevalling. Ze deinsde meteen achteruit.
Maar dat gepiep vanuit de werpkist is heel intrigerend. Dus stond ze beneden aan de trap te huilen totdat ik riep dat ze mocht komen. Eergisteren heeft ze aan een pupje mogen ruiken. Dat vond ze
nog maar eng. Helemaal toen ik het ding vlak bij haar op het luchtbed zetten en het haar kant opkroop … Brrr, wegwezen. Gisteravond mocht ze er weer aan ruiken. Heel voorzichtig gaf ze een klein
likje. En was meteen verkocht. Prompt heeft ze vanmorgen de hele dag zitten piepen bij de werpkist omdat ze zo graag naar de pups wil. Als een kind op sinterklaasmiddag zit ze ernaar te kijken,
oortjes naar voren, hals gestrekt, één brok nieuwsgierigheid. En wat fijn dat ze een pupje mocht besnuffelen en mocht likken. Elke keer wanneer ik er een oppak (om aan een tepel te leggen, of bij
het verschonen van het vetbed), denkt ze dat ik er een oppak om aan haar te geven. Ze houdt het bijna niet meer van de spanning. Tot vanmiddag, toen mocht ze over achterpootjes en een
achterkantje likken. Likte het buikje van een reutje, dat prompt een paar druppels begon te plassen. Huh, dat vieze gezicht dat ze trok! Dat hoefde van haar niet. Was benieuwd of ze meteen
genezen is. Maar nee, ze staat al weer in de kamer. Stel je voor dat ze de pups straks weer mag besnuffelen. Ze kan niet wachten.
2e dag
3e dag
5e dag
6e en 7e dag
