1 week: de namen zijn bekend
Gisteren was ons puppenkwartet precies een week oud. Alles gaat hier nog steeds voorspoedig. De formulieren voor de Raad van Beheer zijn ingevuld, de namen vastgelegd. Ik hoop dat onze pups uitgroeien tot wéreldhonden. Niet dat ze de hele wereld overtrekken, maar dat ze gewéldige honden worden, zoals iemand ook een wereldbaan heeft. Daarom zijn de vier vernoemd naar wereldsteden waar wij zelf zijn geweest en waaraan wij goede herinneringen hebben. Nu hebben we dat ook wel aan bijvoorbeeld New York, Washington, Boedapest en Kopenhagen, maar dat klinkt niet zo lekker op een stamboom. Dat had ik van tevoren al bedacht, en als je dan een pup krijgt met een croissant op zijn rug, kan het gewoon niet missen. Dit had zo moeten zijn. Dus voortaan gaat ‘croissantje’ door het leven als Zomers Paris uit het groene Gein, wordt ‘balletje’ Zomers Orlando, wordt juffrouw pony Zomers Vienna en zal Yoline junior officieel Zomers Roma heten. Wij spreken Paris overigens zelf uit zoals je het schrijft, naar de koningszoon uit de Griekse mythologie. Hopelijk wordt hij net zo sportief, betrouwbaar, rechtvaardig en eerlijk.
v.l.n.r. de koppies van Paris, Roma, Vienna en
Orlando
Ook zijn ze aangemeld bij de pupbemiddeling. Een moment om weemoedig van te worden, vond ik. Net of je aangeeft je eigen kinderen het huis uit te zetten. Gelukkig hebben we ze nog een week of zeven hier.
Drie van de vier hebben hun gewicht al verdubbeld. Nog voordat hij een week oud was, woog Orlando al
vijfhonderd gram. Een pónd hond. Paris volgt hem op de voet. Maar eerlijk is eerlijk, al weegt de kleine Roma niet zoveel als haar grote broers, zij was wel de eerste die haar geboortegewicht
verdubbelde. Alleen Vienna heeft nog dertig gram te gaan. Dat zal ze morgenavond of anders overmorgen vast wel hebben bereikt.
Yoline doet het nog steeds geweldig als moeder, al neemt ze af en toe wel de vrijheid de werpkist te
verruilen voor een wat koeler plekje ernaast.
En tante Xanta neemt haar taken ook serieus. Zodra er een piept, staat ze bij de werpkist. Ze mag van mij niet met haar snuit in de kist zelf, maar af en toe houd ik haar een pupje voor dat ze
kan besnuffelen en likken. De weegrituelen en vetbedverschoningsmoment vindt ze geweldig, daar kijkt ze echt naar uit. Eergisteren had ze nog even last van een ‘vieze’ situatie. Ze likte de pup
in mijn hand net lekker, toen ‘flatsj’ er een bruine klodder via mijn hand en broek op de grond viel. Brr, weg was ze naar beneden. Maar het heeft er haar niet van weerhouden. Ze lijkt het risico
ingecalculeerd te hebben en vindt het nog steeds heerlijk de puppy’s te likken, zoals ze dat vroeger met onze cavia’s deed. Precies zoals ik had verwacht.
Orlando