Yolines vrolijke viertal drie weken


Drie weken. Wat stelt het nu helemaal voor. Niets op een mensenleven, maar als je pup bent, is drie weken al heel veel. Ineens ben je geen blind en doof individuutje meer, maar lid van een groep. Na je ogen gaan ook je oren open en het blijkt dolle pret met je moeder en broer(s) en zus(sen) te kunnen spelen. Ook al lig je nog zo lekker te slapen, je merkt het precies wanneer er een mens in de buurt komt. Een eenvoudig ‘hallooo’ is genoeg om als startsein te dienen meteen in actie te komen.

Wat een leuke periode is dit. Je ziet de pups op elkaar reageren en ook op ons. Zodra ze ons horen, komen ze meteen kwispelend op ons af. Voorpootje omhoog, bekkie open om te kunnen happen. Het lopen gaat met de dag beter. Inmiddels, twee dagen na hun derde ver’week’dag, proberen ze sprintjes te trekken en springen ze voorwaarts. Hopla, met vier pootjes de lucht in. Er wordt een stevig partijtje puppyworstelen gedaan met elkaar. Daarbij gaat het er niet zachtzinnig aan toe. Gelukkig lijken ze van elastiek te zijn, zo hard als ze buitelen, zo snel staan ze weer overeind. De hoektandjes steken al aardig uit, alsof het vampierhondjes zijn. Het boven- en ondergebitje zit er aan te komen. Ze steken nog niet echt uit, maar ik denk dat Yolines tepels er al aardig onder te lijden hebben. Ik begrijp nu ook waar de uitdrukking ‘bekvechten’ vandaan komt, stoeiende pups moeten daarvoor wel als inspiratiebron hebben gediend. We hadden deze week een aantal hoogtepunten.

Een van de hoogtepunten was natuurlijk het mogen spelen in de puppyren. Op de dag dat ze drie weken werden, zette ik de ren vast binnen. Om te kijken hoeveel ruimte hij innam, het ding vast uitgeklapt om de werpkist heen. Voor de grap even de hondenkussens erin gelegd en het plankje van de werpkist weggehaald dat als barrière dient. Nou, binnen wee tellen waren ze over de drempel. Hoezo nog te klein voor de ren? Ze liepen te stuiteren van plezier. Waren meteen op ontdekkingstocht. Jammer genoeg voor hen vond ik het na korte tijd wel welletjes en moesten ze weer "naar bed". Gisteren even twee keer er voor enkele minuten uit. Echt een feest. Orlando vond het maar niks dat de plank er weer voor ging. Dus hij springt gewoon op, voorpootjes erover heen en probeert zich eroverheen te wurmen. 

Alles draait om eten en spelen

4 weken: al echte hondjes