Ruim twee weken

 

Afgelopen donderdag was Yolines viertal precies twee weken. Er is veel gebeurd in die tweede week. De pups groeien als kool.


De pups een voor een

Margreet en Han kwamen natuurlijk op visite om de pups van hun Jesse te bekijken. Margreet maakte daarbij prachtige foto's van moeder en kinderen. 


De afgelopen dagen kregen ze al snel het formaat van een flinke cavia en waren ze lekker stevig. Het is heerlijk om met zo’n pupje op de arm te zitten. Het doet me denken aan mijn studenten-/op-kamertijd. Alleen zat ik toen met mijn cavia’s, nu met een pup op de arm. De eerste reactie bij het opgepakt worden is natuurlijk ‘hee, wakker, eten’. Maar een beetje aaien, kriebelen en oortjes masseren en het kleine ding gaapt eens, rekt zich uit, slaakt een klein zuchtje en ligt vervolgens een tijd heerlijk te dutten. Hoewel, het werkt niet altijd zo. Vandaag nog was een van de dametjes niet rustig in slaap te krijgen. Ze wilde niet op mijn borst liggen, ze bleef maar spartelen in mijn handen. Later begreep ik ook waarom: ze moest nodig. En uit zo’n grote pup komt ook al best een grote hoop … Dat had ik niet gedacht, want in de werpkist zie je er niets van. Yoline zorgt dat alles keurig wordt schoongemaakt, ze likt en poetst nog steeds dat het een lieve lust is. Voor haar geen Zwitsal billendoekjes, snuitenpoetsers of hoe die schoonmaakmiddelen ook mogen heten. Met haar ingebouwde washandje houdt ze de pups keurig schoon. Gelukkig hebben de pups niet het benul dat eerst billen schoonlikken en vervolgens hun wangen misschien niet het allerhygiënischte is wat je kunt bedenken. Maar goed, als je zo klein bent, ben je nog blij met alle moederlijke verzorging.

 


Een dag voordat ze twee weken werden, nam ik voor het eerst een pupje mee naar beneden. Ik was een beetje doorgezeten op mijn bureaustoel en wilde even lekker op de bank hangen. Ik zat net languit met Orlando op schoot, toen Yoline naar beneden kwam om te zien waar haar jongen heen was gegaan. Orlando’s oogjes waren toen nog niet open. Op het moment dat Yoline naast de bank kwam, begon hij ineens heel driftig te kwispelen. Hij had haar blijkbaar geroken. Vond ik zo apart. Hij heeft duidelijk dezelfde goede speurneus als zijn moeder. Die loopt ook altijd door de kamer, kwispelend bij elke tas waarvan ze ruikt dat die door mijn moeder is meegegeven of dat die van mijn zoon is. Diezelfde dag was er een mijlpaal: ’s ochtends zag ik dat Roma als eerste haar oogjes open had. Daarna ging bij de een na de ander een oog op een kiertje. Inmiddels zijn ze allemaal open. Het is net alsof ze er meteen veel pienterder uitzien. Ook het lopen gaat al veel beter. Het ziet er nog steeds uit alsof Yoline een paar glaasjes te veel op had voordat ze borstvoeding gaf, want om de haverklap vallen de pups om. Nu de oogjes open zijn, zijn ze zich veel meer bewust. Van zichzelf (hee, ik heb pootjes, daar kun je in bijten, wat leuk) en van elkaar. Voorheen kwamen ze, zoekend naar een tepel, ook wel eens een obstakel tegen in de vorm van een broer of zus en probeerden ze of er een tepel aan zat. Soms was zo’n uitsteeksel eigenlijk een piemeltje. Maar dat mocht de pret niet drukken. Gisteren zag ik dat ze een beetje in elkaar aan het happen waren en vroeg ik me af of het toeval was. Maar nee, er begint nu steevast na de voeding een speelkwartiertje, waarbij alles over elkaar heen buitelt en schijnaanvallen probeert te doen. Of elkaar lief zit te likken. Het is echt super.

 

De derde week